11:32 AM " ლინჩის სამართალი " ნაწილი მეორე | |
 რატომ(?)... 1993 წელს, აფხაზეთის ომის დროს კასპის იმდროინდელი გამგებელი და კასპის ბატალიონის მეთაური, სოფელ ხანდაკში მცხოვრები ტარიელ შარიფაშვილი ომიდან თბილისში წამოვიდა ,რომ მებრძოლებისთვის საკვები მოეძებნა და ჩაეტანა. უკან გაბრუნებამდე შარიფაშვილმა შეიტყო, რომ ბეგლარის მეუღლე სამშობიარო სახლში დააწვინეს. როდესაც ტარიელ შარიფაშვილი აფხაზეთში დაბრუნდა, ეს ამბავი ბეგლარს შეატყობინა და სახლში გამოუშვა. ბავშვის დაბადებიდან მცირე ხნის შემდეგ, ისევე როგორც ჭრილობის მიღების შემდეგ, მეგლარი ისევ ომში დაბრუნდა, მაგრამ ტარიელ შარიფაშვილი დაღუპული დახვდა. ბეგლარი თავისთავად დაინტერესდა, ეს როგორ მოხდა და როგორც შემდეგ თვითონ ამბობდა, რაღაც საეჭვოსაც მიაგნო.
აფხაზეთის ომში ბეგლართან ერთად სოფელ დოესის სხვა მკვიდრნიც იყვნენ. ომის დასრულების შემდეგ კასპის გამგებელი ირაკლი ბოჭორიშვილი გახდა. ბეგლარი კი ხშირად იმეორებდა, რომ ტარიელ შარიფაშვილი "ჩვენებმა" მოკლეს თანამდებობების გამო.
სხვათაშორის ტარიელ შარიფაშვილს პირადად ვიცნობდი. მისი დაღუპვის ამბავიც მახსოვს და ისიც მახსოვს, რომ მისი "ჩვენების" მიერ მისი მოკვლის ამბავი მაშინვე გავრცელდა. თუმცა ,როგორც ახლახანს ჩემთვის ცნობილი გახდა, ტარიელ შარიფაშვილი გაცილებით მაღალი ეშელონებიდან მოიშორეს და ეს იმის გამო, რომ გია ყარყარაშვილი შინაგან საქმეთა მინისტრის პოსტზე ტარიელის დანიშვნას უჭერდა მხარს. იმ დროს კი ამისათვის ხელის შეშლა მხოლოდ იმას შეეძლო, რომ შარიფაშვილი ცოცხალი არ ყოფილიყო. რაც შეეხება ტარიელ შარიფაშვილის პიროვნებას, ის შესანიშნავი პიროვნება იყო.
სოფელ ხოვლეში, გენერალ გუჯარ ყურაშვილის ძმის, ოთარ ყურაშვილის ოჯახზე ყაჩაღური თავდასხმა მოხდა. ოთარ ყურაშვილმა სროლა დაასწრო და ერთ-ერთი დავდამსხმელი დაჭრა. თავდამსხმელთა შორის ამავე სოფლის მაცხოვრებლებიც იყვნენ. ერთ-ერთმა მათგანმა დაჭრილი ყურაშვილებისავე მეზობელთან არასრულწლოვან გელა გიორგაშვილთან მიიყვანა და სთხოვა დილამდე დაემალა ისე, რომ გელას მშობლებსაც არ გაეგოთ. მეორე დღეს დაჭრილი მეგობრებმა წაიყვანეს, მაგრამ ისინი მალე დააკავეს და ისიც გაირკვა ,იმ ღამეს სად შეაფარეს თავი. ოთარ ყურაშვილმა ამის გამო გელას მამას უმოწყალოდ სცემა. (როგორც ჩემთვის გახდა ცნობილი, ამ კაცმა დიდი გაჭირვებით მიაღწია სახლამდე, იმის თქმა მოახერხა, ვინ სცემა ასე უმოწყალოდ და მალევე გარდაიცვალა) გელა გიორგაშვილი კი ბეგლარ ბეგლარაშვილის ცოლის ძმა იყო.
ბეგლარმა გამოძიებელი გოდერძი ხორბალაძე ნახა, დახმარება სთხოვა, რომ ბავშვისათვის, რომელმაც ისიც არ იცოდა, ვინ იყო ის დაჭრილი და რატომ იყო დაჭრილი, მცირე სასჯელი მიეცათ და ამისათვის საკმაოდ დიდი თანხა გადაუხადა, თუმცა გელა გიორგაშვილს 7 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს. ამის გამო ბეგლარსა და გოდერძი ხორბალაძეს შორის უსიამოვნო კამათი გაიმართა, რომელსაც გივი ტურაშვილიც ესწრებოდა. ბეგლარი ხორბალაძეს იმას საყვედურობდა, რომ თუ არ შეგეძლო დახმარება, ფული რატომ გამომართვიო. შემდეგ ისიც მიაძახა, რომ კარგად იცოდა, ისინი როგორ ძარცვავდნენ ქართველთა სახლებს აფხაზეთის ომში. გივი ტურაშვილს კი ის გაუხსენა, რომ ბეგლარის ომში ყოფნის დროს გივიმ ბეგლარის დედას დენი ჩაუჭრა გადაუხდელობის გამო. კამათი იმით დასრულდა, რომ გოდერძი ხორბალაძე ბეგლარს დაემუქრა არ გაგახარებო.
1996 წლის 29 ივნისს ბეგლარ ბეგლარაშვილი აბრამიიძების სახლში მივიდა არყის საყიდლად. მალევე უკან გამობრუნდა და თელიანისაკენ (ყარაღაჯი) მიმავალ გზაზე ძმას, სერგო ბეგლარაშვილს დაეწია.
ცოტა ხნის შემდეგ სერგო ბეგლარაშვილის ეზოში ხმაურის ხმამ შემოაღწია. გიორგი სახლში შემოვიდა და დედამისს, ლია ბეგლარაშვილს უთხრა, რომ ინგა აბრამიძეს ბიძამისი გოჩა აბრამიძე სცემდა. ქალბატონი ლია გარეთ გამოვიდა და დაინახა მისი სახლის უკან, სარწყავი წყლის არხში როგორ ჩააგდო გოჩა აბრამიძემ გოგონა და როგორ წაუჭირა ყელში ხელები დასახრჩობად. ამ ყველაფერის მიზეზი კი ის იყო, რომ გოგონამ მსმელ (ლოთ) ბიძას არაყი დაუმალა. იმავე საღამოს, უკვე დაღამებული იყო, რომ ბეგლარი ისევ მოვიდა სერგოსთან არყის ბოთლებით ხელში და ძმებმა სწორედ იმ ადგილას დალიეს, სადაც ინგა აბრამიძეს ბიძამისი ახრჩობდა. მეორე დღეს, 30 ივნისს კი ბეგლარ ბეგლარაშვილი ინგა აბრამიძის გაუპატიურებისათვის დააპატიმრეს და ძალადობის დასტურად გოგონას ყელზე დალურჯებული ნათითურები დაასახელეს.
* * *
ბეგლარისა და სერგოს სახლის დაწვის დროს სერგოს უფროსი ვაჟი ლევანი სამხედრო სამსახურს იხდიდა. სოფელში დატრიალებული ამბები ტელევიზიით შეიტყო და მაშინვე სოფელში დაბრუნდა. ლევანმა იმის გარკვევა დაიწყო, თუ ვინ იყო მისი სახლის დაწვის მთავარი ინიციატორი და კვალმა გელა ბარჯაძესთან მიიყვანა.
ლევანმა და მისმა შუათანა ძმამ გელა ბარჯაძეს მიაკითხეს და მოსთხოვეს, რომ მასვე ეთავა და ბეგლარაშვილების სახლისათვის სახურავი მაინც გადაეხურათ, რომ წვიმა არ ჩასულიყო. ამას ბარჯაძის მხრიდან გინება მოჰყვა. გინებას კი -ხელჩართული ჩხუბი. იმავე დღეს გელა ბარჯაძემ კასპის პოლიციაში საჩივარი შეიტანა, სადაც აცხადებდა, რომ ლევან და გიორგი ბეგლარაშვილები მას ძარცვის მიზნით დაესხნენ თავს და 10 000 დოლარს სძალავდნენ. თუმცა ეს სარჩელი მალევე უკან გამოიტანა თავისივე შვილის ჩარევის შემდეგ. თუმცა როგორც გაირკვა, ბარჯაძეს ისედაც არ უნდოდა საჩივრის დაწერა და ამის გაკეთება კასპის პოლიციამ აიძულა იმ მუქარით, რომ თუ არ დაწერდა, თვითონ ბარჯაძეს გაუშვებდნენ ციხეში რაიმე მიზეზით.
საჩივრის გაუქმების მიუხედავად, პოლიციამ ამ საქმის დახურვისათვის ლევანს 500 დოლარი მოსთხოვა, რაზეც უარი მიიღო, რადგან ეს თანხა ლევანს და მის ოჯახს უბრალოდ არ გააჩნდა. ამის შემდეგ კი ლევან და გიორგი ბეგლარაშვილების მიმართ მუდმივი ზეწოლა მიმდინარიეობდა პოლიციის მხრიდან. ამის სათავეში კი გამომძიებელი გოდერძი ხორბალაძე იდგა. ყოველთვის, როდესაც სოფელ დოესსა თუ მის ახლოს მდებარე სოფლებში რამე იკარგებოდა, პოლიცია ცდილობდა ძმები ბეგლარაშვილებისათვის დაებრალებინა და საამისოდ ხმებსაც ავრცელებდნენ მოსახლეობაში, რომ ძმები ბეგლარაშვილები მძარცველები იყვნენ. აქცენტი უფრო ლევანზე იყო, როგორც უფროსსა და უფრო მომთხოვნზე მისი ოჯახის წინაშე დამნაშავეების მიმართ. ხშირად ჩასვამდნენ მანქანაში, წაიყვანდნენ განყოფილებაში, სისხლისდენამდე სცემდნენ და გამოუშვებდნენ.
ბეგლარის დაწვიდან ერთი თვის თავზე სოფლის გამგებელმა გივი ტურაშვილმა სოფლის მოსახლეობა კიდევ ერთხელ შეკრიბა გამგეობის შენობაში და ამცნო, რომ ინგა აბრამიძეს ექსპერტიზა ჩაუტარდა და გოგონა ქალიშვილი აღმოჩნდა.
ამავე დროს სერგო ბეგლარაშვილი კასპის პროკურატურაში დაიბარეს იმის საცნობებლად, რომ ბეგლარის დაწვის საქმე პროკურატურამ დაამთავრა. სერგომ პროკურორის თანაშმეწეს, სოფელ მეტეხში მცხოვრებ ტარიელ გეჯაძეს ინგა აბრამიძის ექსპერტიზის პასუხები მოსთხოვა. გეჯაძემ უპასუხა, რომ ასეთი ფურცელი არ არსებობს. გეჯაძემ ისიც უთხრა, რომ ზუსტად იცოდა გოგონა ხელდაუდებელი იყო და ინგა აბრამიძე ოფიციალურად არც დაკითხულა არასდროს. -მაშ რატომ დაწვეს ჩემი ძმა? იკითხა სერგომ. -აბა რა ვიცი... წადი და იმკითხავე-ო, იყო გეჯაძის პასუხი.
ამავე პერიოდში სერგო პოლიციის უფროსს, ლექსო ხაჩიძესაც შეხვდა. ხაჩიძემ მობოდიშების ტონით მიმართა სერგოს და უთხრა, მე ნუ შემაგინებ და დამემდურები, მე არავინ მეკითხებოდა. იმ საბედისწერო ღამეს განყოფილებიდან გამიშვესო. ადრე თუ გვიან სიმართლეს გაიგებ. ახლა კი როგორც გავიგე სამი შვილი გყავს და იმათ მიხედე და გაუფრთხილდიო.
ბეგლარზე შურისძიების სურვილს ისიც ამძაფრებდა, რომ იმ დროისათვის ის სოფელ დოესში რაიონის სამხედრო კომისარიატის წარმომადგენელი იყო და წვევამდელებს კურირებდა. ამით კი ის სოფლის გამგებელ გივი ტურაშვილს წვევამდელების "დაბრაკვით" თუ სამხედრო გაწვევის გადავადებით ფულის კეთების საშუალებას არ აძლევდა.
* * *
ბეგლარის ოჯახი სოფლიდან საბოლოოდ გადაიხვეწა. მას სამი არასრულწლოვანი შვილი დარჩა. ბავშვებს სკოლაში აღარ უვლიათ, რადგან დანარჩენი მოსწავლეები და თანაკლასელები მანიაკის შვილებს ეძახდნენ და დასცინოდნენ. ინგა აბრამიძე კი არც თუ დიდი ხნის შემდეგ ბეგლარის ახლო ნათესავს, მამის მამიდაშვილს გაჰყვა ცოლად.
1999 წელს ბეგლარ ბეგლარაშვილის ლინჩის წესით გასამართლების ფაქტზე სასამართლო პროცესი გაიმართა. ამავე წელს უზენაესი სასამართლოს 10 მარტის დადგენილებით სასამართლომ ბეგლარ ბეგლარაშვილის დაწვის, თამარ ბეგლარაშვილის ქონების დაწვის და სერგო ბეგლარაშვილის სახლის დაწვის ფაქტზე დამნაშავეებად გოჩა აბრამიძე და ტარიელ ხორბალაძე სცნო. ტარიელ ხორბალაძეს ორიოდე წლით თავისუფლების აღკვეთა მიესაჯა. დანარჩენი კი მაშინვე სასმელით წაქეზებულ გოჩა აბრამიძეზე გადატყდა. მას 10 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიესაჯა. ამავე დროს თამარ მეგლარაშვილის სასარგებლოდ 2960 ლარის და სერგო ბეგლარაშვილის სასარგებლოდ 7360 ლარის გადახდა დაეკისრა. პროცესის დასრულების შემდეგ სასამართლოს შენობაში ტარიელ ხორბალაძე სერგო ბეგლარაშვილს მიუახლოვდა და უთხრა ,რომ ყველაფერი გოდერძი ხირბალაძის ბრალი იყო და ახლა მეც ეგ მიშვებს ციხეშიო. გოდერძის უშვერი სიტყვებით აგინა და წავიდა. (სხვათაშორის ბეგლარის სიკვდილიდან ცოტა ხნის შედმეგ მთელი სოფლისთვის ცნობილი გახდა, რომ ტარიელ ხორბალაძემ თავისი ბიძაშვილის
ცოლთან სცადა ინტიმური ურთიერთობის დამყარება რაზეც სავარაუდოდ უარი მიიღო).
* * *
სერგო ბეგლარაშვილის მეუღლემ ლია ბეგლარაშვილმა გადაცემა "60 წუთი"-ს ინტერვიუ მისცა. გადაცემაში ქალბატონმა ლიამ მისი მაზლის მკვლელობასა და მათი სახლის დაწვაში ღიად დაადანაშაულა გამომძიებელი გოდერძი ხორბალაძე, დოესის გამგებელი გივი ტურაშვილი და გელა ბარჯაძე. ამის გამო გოდერძი ხორბალაძე მას დაპირდა, რომ მის შვილებს არ გაახარებდა და მათი მოკვლით დაემუქრა.
2000 წელს, სოფელ ხოვლეში მცხოვრებმა კახა ლელაშვილმა, რომელიც ლევანთან მეგობრობდა (ძამაკაცობდა), ლევანს დახმარება სთხოვა. ლელაშვილმა უთხრა, რომ მისმა ბიძამ ფული წააგო და თუ "თავანს" არ ჩაიტანდა, სერიოზული პრობლემები ექნებოდა. ამისათვის ლელაშვილმა ხოვლეში თანასოფლელისვე სახლიდან საქონლის (ძროხის) მოპარვა შესთავაზა. ლევანმა უარი უთხრა. ლელაშვილი არ მოეშვა. ორი დღის მანძილზე სთხოვდა დახმარებას და ძმობას აფიცებდა. საობოლოოდ დაითანხმა კიდეც.
ნადავლი რომ მოჰყავდათ, ლევანი და ლელაშვილი პოლიციამ დააკავა. თუმცა ლელაშვილი მალე გამოუშვეს. როგორც ირკვევა, ლელაშვილს ცოტა ხნით ადრე თავისი მეგობარი (ძმაკაცი) ჰყავდა მოკლული გლდანის დასახლებაში 30 ლარის გამო. ამის გამო მას პოლიციამ მიაკითხა და შესთავაზეს, რომ თუ ლევან ბეგლარაშვილს დააჭერინებდა, ამ მკვლელობასაც ლევანს "შეტენიდნენ", თუ არა და თვითონ მოუწევდა ციხეში ჯდომა. ლელაშვილმაც თანხმობა განაცხადა, მაგრამ ლევანი არც სხვის ჩადენილი მკვლელობის თავის თავზე აღებას აპირებდა და არც თავისი ჩადენილის აღიარებას. საბოლოოდ ,პროკურორის თანაშემწემ ტარიელ გეჯაძემ ურჩია, რომ ქურდობა ეღიარებინა და მცირე ხნით ჩამჯდარიყო, თორემ პოლიცია არ მოეშვებოდა და მერე უფრო დიდი ხნით ჩაჯდომას ,,გაუჩალიჩებდნენ“. ასეც მოხდა და ლევანს 5 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიესაჯა.
* * *
ბეგლარაშვილების ოჯახი სამართალს ეძებდა. ბეგლარის დედამ თამარ ბეგლარაშვილმა სახალხო დამცველის აპარატს მიმართა, რათა გოჩა აბრამიძის თუ მისი ოჯახისაგან სასამართლოს მიერ დადგენილი მატერიალური ზარალი, რომელსაც არავინ იხდიდა, იძულების წესით ამოეღოთ. სახალხი დამცველის აპარატმა კი იუსტიციის სამინისტროს სააღმსრულებლო დეპარტამენტს მიმართა. 2002 წლის 14 მარტს შიდა ქართლის სააღმსრულებლო ბიუროს სასამართლო აღმასრულებელი ჯემალ მერებაშვილი "აქტი"-ში წერს, რომ იგი ეწვია გოჩა აბრამიძის სახლს, რათა განეხორციელებინა იძულებითი სააღმსრულებლო წესი სოფელ დოესის საკრებულოს თავმჯდომარე გივი ტურაშვილთან ერთად, მაგრამ აბრამიძის სახლში ვერ აღმოაჩინეს ვერავითარი ქონება, რომელიც დაყადაღებას დაექვემდებარებოდა. ამასვე ადასტურებს ამავე დღეს გივი ტურაშვილის მიერ ჯემალ მერებაშვილის მისამართით "გაგზავნილი" მიმართვა, რომ გოჩა აბრამიძის სახელზე არ ფიქსირდება არავითარი ქონება, კერძოდ ,სახლის ან მიწის ფართობის სახით.
მერებაშვილმა "აქტი" იუსტიციის სამინისტროს გადაუგზავნა. იუსტიციის სამინისტრომ - სახალხო დამცველის აპარატს და დაურთო რეკომენდაცია, რომ თუკი სახალხო დამცველის აპარატი აღმოაჩნდა გოჩა აბრამიძის სახელზე არსებულ ქონებას, შეატყობინონ იუსტიციის სამინისტროს და სამინისტრო იმოქმედებს კანონით გათვალისწინებული მეთოდით. სახალხო დამცველის აპარატმა კი ამავე რეკომენდაციიის დართვით დაუბრუნა იგივე პასუხი თამარ ბეგლარაშვილს და ეს ამბავიც დამთავრდა. თუმცა ,მანამდეც და შემდეგშიც ასეთი და ბევრი სხვა მისი მსგავსი მიმართვები და პასუხები უხვად დაგროვდა ქალბატონ თამარის "არქივში".
ლევანის ციხეში ჩაჯდომიდან მალევე სერგო ბეგლარაშვილმა შეიტყო, რომ ლევანის საკანში გოჩა აბრამიძე გადაიყვანეს. სერგო მაშინვე ჩავიდა ლევანთან და გააფრთხილა, რომ გოჩა აბრამიძე შეგნებულად იყო შემოგდებული, რათა ლევანს ან ეცემა, ან მოეკლა და ამით ბრალი დამძიმებოდა. თუმცა, ლევანმა ეს ისედაც კარგად იცოდა და თქვა, რომ მისგან მხოლოდ ინფორმაციის მოპოვებას ცდილობდა. ასეც მოხდა და როდესაც ლევანმა 2003 წლის 28 ოქტომბერს ციხე დატოვა, მან ზუსტად იცოდა ბიძის და სახლის დაწვის ყოველი ფარული წვრილმანი. თუმცა მისი ამ ცოდნის შესახებ კასპის პოლიციამაც იცოდა უკვე და ლევანის გათავისუფლების და შურისძიების ბევრს აშინებდა.
... მაგრამ მანამდე, ორი დღით ადრე სოფელ თელიანში ზაურ ქვრივიშვილს ბოსლიდან ძროხა მოპარეს. მასთან მისული ოურის უფროსი ნუკრი ხუციშვილი და მილიციის უფროსის მოადგილე მუხიგულაშვილი ქვრივიშვილს არწმუნებდნენ, რომ ეს ლევან და გიორგი ბეგლარაშვილების გაკეთებული იყო. ქვრივიშვილი ბეგლარაშვილებს იცნობდა და დარწმუნებული იყო, რომ მათი გაკეთებული არ იყო. ამ ვარაუდს იმითაც ამყარებდა, რომ მას ქურდის ფეხის ნაკვალევი გაეზომა და დაადგინა, რომ ფეხის ზომა სავარაუდოდ 44-45 უნდა ყოფილიყო. 22-25 წლის ბიჭებს კი ასეთი დიდი ზომის ფეხი უბრალოდ ვერ ექნებოდათ. (ცნობისათვის, ლევანის და გიორგის ფეხის ზომა 39-41 იყო) თუმცა ყველაფრის უტყუარი პასუხი მაინც ის არის, რომ ლევანი ციხიდან ამ ქურდობიდან ორი დღის შემდეგ გამოვიდა.
ლევანის გათავისუფლებას იმავე დღეს ოჯახში სუფრა მოჰყვა. რამდენიმე სადღეგრძელოს შემდეგ ლევანმა იმ ოჯახისათვის სამძიმრის თქმა მოისურვა, რომელის ახალგაზრდა შვილიც ავტოავარიაში დაიღუპა და იმ დღით უნდა მოესვენებინათ. ჭირისუფლამდე არ მისული ლევანი გელა ბარჯაძეს გადაეყარა. ლევანმა ისევ შეახსენა გადაუხურავი სახლი. ბარჯაძემ ისევ გინებით უპასუხა და ამას ისევ ხელჩართული ჩხუბი მოჰყვა. ამ ფაქტს მორის ხეჩიკაშვილი და სხვა პოლიციის თანამშრომლებიც შეესწრნენ, მაგრამ გაშველება არავის უცდია. ბოლოს კი, როდესაც ლევანმა თავგატეხილ ბარჯაძეს თავი დაანება, პოლიციელებმა "დაზარალებული" მანქანაში ჩასვეს და გორში ექსპერტიზაზე წაიყვანეს.
მეორე დღეს ლევანი, როგორც ციხიდან ახალი განთავისუფლებული, ვალდებული იყო კასპის პოლიციაში გამოცხადებულიყო და გათავისუფლების შესახებ ეცნობებინა. ასეც მოიქცა. პოლიციაში მისული ლევანი პოლიციის უფროსის სოფელ ხანდაკში მცხოვრებ რამაზ გოგიაშვილის კაბინეტში შეიყვანეს. გოგიაშვილმა მას ნარკოტიკული საშუალების (წამლის) გაყიდვა შესთავაზა. (რაიონში ცნობილი ამბავი იყო, რომ რამაზ გოგიაშვილი და გორის სამმართველოს უფროსი სუხიტაშვილი წამალს ყიდიდნენ ,,მოძველბიჭო ელემენტების" ხელით. შემდეგ კი მყიდველებს იჭერდნენ და ფულის სანაცვლოდ ათავისუფლებდნენ. თუმცა, ეს ყველამ თავისთვის და ჩუმად იცოდა). გაყიდვასთან ერთად ის ინფორმაციაც უნდა მიეწოდებინა, თუ ვინ იყიდიდა და ამასთან ერთად, ლევანს გზა ხსნილი ჰქონდა გლეხებისათვის საქონლის მოპარვაში, მაგრამ გაყიდული საქონლიდან წილი გოგიაშვილთან უნდა მიეტანა. ამის ყველაფრის სანაცვლოდ კი ლევანი ხელშეუხებელი იქნებოდა. ლევანმა ამ შემოთავაზებაზე უარი თქვა და ამის გამო უფროსის მოადგილე ნუკრი მუხიგულაშვილმა იქამდე სცემა, ვიდრე თვით ერთ-ერთმა პოლიციელმა დავით ბაიდაურმა (ტყემალამ) არ გააჩერა.
ორი დღის შემდეგ ბეგლარაშვილების სახლს 25-მდე შეიარაღებულმა პოლიციელმა ალყა შემოარტყა ყოველგვარი ორდერისა და კანონის დაცვის გარეშე, თუმცა ლევანმა გაქცევა მოახერხა.
ბეგლარაშვილების შევიწროვება გრძელდებოდა. ერთხელ, სერგო ბეგლარაშვილს მანქანით მიმავალმა გოდერძი ხორბალაძემ არჩილ იმერლიშვილთან ერთად გზა გადაუჭრა, მიაძახა: -შენ და შენს შვილებს სისხლი უნდა გარწყევინოთო და გინებაც მიაყოლა. სერგომ გინებითვე უპასუხა, თუმცა ხორბალაძე იმერლიშვილმა გააჩერა. მსგავის მუქარები ხშირად მეორდებოდა.
2004 წლის 28 იანვარს გიორგი ბეგლარაშვილის დაბადების დღეს აღნიშნავდნენ. მოქეიფეებს თავზე დაათენდათ. გამთენიისას, დილის 6 საათისათვის პოლიციამ ბეგლარაშვილების სახლს ისევ ალყა შემოარტყა. ხმაურზე გამოსულ მეზობლებს განუმარტეს, რომ გელა ბარჯაძის განცხადების საფუძველზე იყვნენ მოსულები, თუმცა ბარჯაძის განცხადებიდან და გაუქმებიდან საკმარისზე მეტი დრო იყო გასული.
ლევანმა და გიორგიმ ისევ მოახერხეს გაქცევა და მიმალვა, თუმცა საამისოდ მათ არც დანაშაული ჰქონდათ ჩადენილი და არც პოლიციას ჰქონდა მათი დაკავების რეალური მიზეზი. -თავისთავად არც დაკავების ან ჩხრეკის ორდერი.
ბეგლარაშვილების სახლში დედ-მამასთან ერთად გიორგის 16 წლის ორსული მეუღლე იმყოფებოდა, რომელიც ერთი თვის შემდეგ შვილს ელოდა და როგორც ძმების მშობლები იხსენებენ, ერთ-ერთმა პოლიციელმა გოგონას ავტომატის კონდახით სცემა მუცელში.
ამის შემდეგ ლევანმა თურქეთში წასვლა გადაწყვიტა, მაგრამ გიორგი არ ეშვებოდა. ეუბნებოდა, რომ მარტოს არ დატოვებდა და ისიც თან გაჰყვებოდა. ლევანი კი ამის წინააღმდეგი იყო, რადგან გიორგი ფეხმძიმე მეუღლეს ვერ დატოვებდა. გიორგი მაინც არ იშლიდა და ლევანმა დარჩენა გადაწყვიტა.
5 თებერვალს პოლიციამ ძმებს სოფელ ქვათახევთან ახლოს, შურა გურგენიძის ქოხში მიაგნო. პოლიცია აქ გელა ბარჯაძის ძმამ, გივი ბარჯაძემ მოიყვანა. პოლიციის მტკიცებით ლევანმა ბეგლარაშვილმა მათ ხელყუმბარა ესროლა. ლევანის მშობლების თქმით კი ხელყუმბარა პოლიციელებმა შეაგდეს ქოხში. ლევანმა სხარტად აიღო და უკან გადმოაგდო. (რაც ნაკლებად სავარაუდოდა). ასეა თუ ისე, ხელყუმბარა აფეთქდა და ორი პოლიციელი დაიჭრა. ვიდრე პოლიციელები გონს მოვიდოდნენ, ლევანი და გიორგი გარეთ გამოცვივდნენ. ლევანმა დანდუროვს დანა დაარტყა, ტაბელური იარაღი ("მაკაროვი" N1382) გამოჰგლიჯა და გაიქცნენ.
6 თებერვალს ძმებ ლევან და გიორგი ბეგლარაშვილებზე ძებნა გამოცხადდა. ამავე დღეს ბეგლარაშვილების ბინაში ჩხრეკა ჩატარდა. ამოღებულია: 3 ცალი ფერადი და ერთიც შავთეთრი ფოტოსურათი. "ჩხრეკისას გამოძიებისათვის მნიშვნელოვანი სხვა რამ საგანი ნანახი ვერ იქნა".
7 თებერვალს საქართველოს პრეზიდენტმა მიხეილ სააკაშვილმა ,,ნულოვანი ტოლერანტობა" გამოაცხადა და ნებისმიერი სახის "დამნაშავის" გაუფრთხილებლად, ადგილზე ლიკვიდაციის ბრძანება გასცა.
8 თებერვალს ლევანისა და გიორგის დედა ლია ბეგლარაშვილი პროკურორის თანაშმეწე ტარიელ გეჯაძესთან მივიდა და უთხრა, რომ ორივე შვილს თავად ჩააბარებდა, თუკი გარანტიას მისცემდნენ, რომ კანონგარეშეს არაფერს დაუშავებდნენ.
იმ დროისათვის უკვე კასპში შინაგან საქმეთა მინისტრს გიორგი ბარამიძეს ელოდებოდნენ.
ამავე დღეს გორის რაიონის მთიან, მიტოვებული სოფლის ნათლიმცემლის შესასვლელთან მეგობრები გაიყარნენ. ლევან ბეგლარაშვილი ავთანდილ და ეფრემ თათანაშვილების ბინაში მივიდა, სადაც არასრულწლოვანი ძმები დედასთან ერთად მესაქონლეობას მისდევდნენ, თუმცა, ამ დღეს სახლში მხოლოდ უფროსი ძმა 17 წლის ავთანდილი იყო. ირაკლი ბეგლარაშვილი, რამაზ უხურგუნაშვილი და ზალიკო უხურგუნაშვილი კი დოესში წავიდნენ იმ პირობით, რომ მეორე დღეს უკან მობრუნდებოდნენ და ლევანის საჭმელს მიაწვიდიდნენ.
ამ სოფელში რამდენიმე მაცხოვრებელი თუ იყო შემორჩენილი და ისიც მხოლოდ იმ მიზეზით, რომ მესაქონლეობას ეწეოდნენ და ამისათვის აქ უფრო მეტი ადგილი და შესაძლებლობა იყო.
ლევანის სოფელში მისვლა ვინმე ,,ოსმა ზურამ" შენიშნა. ლევანს აქ იცნობდნენ, რადგან ციხეში ჩაჯდომამდე აქ ორი თვის მანძილზე იმალებოდა. ავთანდილ და ეფრემ თატანაშვილების დედა იხსენებს, რომ ლევანი ისევე ეხმარებოდა მათ საქონლის მოვლასა თუ შეშის დაჩეხვაში, როგორც ამას თვითონ აკეთებდნენ. იხსენებს, რომ ეს ახალგაზრდა კაცი მშვიდ ცხოვრებაზე ოცნებობდა. უნდოდა, რომ ამ მივიწყებულ, ბუნებას მიბარებულ სოფელში დარჩენილიყო, პირუტყვი მოეშენებინა და ეცხოვრა მშვიდი და შრომატევადი გლეხური ცხოვრებით.
9 თებერვალს ნათლიმცემელში გიორგი ავიდა და ლევანისათვის გამოსაცვლელი ტანისამოსი მიიტანა. ამ რამით ძმები კახეთში აპირებდნენ წასვლას, მცირე ხნით იქ გაჩერებას და გიორგის მეუღლის მოლოგინების შემდეგ თურქეთში გადასვლას. შუადღისათვის ლევანის და გიორგის უმცროსი ძმა, 19 წლის ვეფხია მოვიდა ლევანის თანაკლასელ ალიკა ბეგლარაშვილთან ერთად და საჭმელი მოიტანა. ლევანს ძალიან გაუკვირდა მათი დანახვა და გაბრაზდა კიდეც. როგორც გაირკვა, წინა დღით საჭმლის მოსატანად წასულმა ბიჭებმა ეს საქმე ვეფხიას მიანდეს. ასე უთქვამთ, ლევანმა დაგვაბარა, რომ საკვები ვეფხიამ ამოიტანოსო. თვითონ კი დოესში დარჩნენ, თუმცა პოლიცია მათაც ლევანთან ერთად ეძებდნენ ქვახვრელში ხელყუმბარის აფეთქების შემდეგ. ლევანმა წყენითა და მუქარით სავსე წერილი დაწერა, ალიკას ბიჭებთან გამოატანა და გამოისტუმრა ვეფხიასთან ერთად.
ამავე დღეს ეფრემ თათანაშვილი, რომელსაც ის ის იყო 14 წელი შესრულებოდა, დოესში შემთხვევით შემხვედრმა დავით ზუბიაშვილმა გააჩერა. ზუბიაშვილს ნათლიმცემელშიც ჰქონდა სახლი და ხშირად იყო იქ. ამიტომ შეიძლება ითქვას, რომ ეფრემი და ავთანდილი მის თვალწინ იზრდებოდნენ.
ზუბიაშვილმა ეფრემს ჰკითხ,ა საით მიდიხარო. ბავშვმაც უპასუხა, რომ ნათლიმცემელში მიდიოდა. (ეფრემი გარკვეული პერიოდი არ იყო ნათლიმცემელში ნამყოფი და წარმოდგენა არ ჰქონდა იქ რა ხდებოდა) .დავით ზუბიაშვილმა რატომღაც ურჩია, დღეს ნუ ახვალ, ხვალ წადიო, მაგრამ როდესაც ეფრემმა ისევ წასვლა გადაწყვიტა, დავითსაც თავი აღარ გამოუდვია. საღამოს 4 საათვისათვის ეფრემი, ავთანდილი, გიორგი და ლევანი ამ ბარაკის მსგავსი სახლის ერთად-ერთ ოთახში ისხდნენ და პურსა და ყველს შეექცეოდნენ.
6 საათი სრულდებოდა, ბინდდებოდა, რომ ეზოში ძაღლმა ყეფა ატეხა. ლევანმა ფანჯარაში გადაიხედა და აუღელვებლად თქვა: -პოლიცია მოვიდა და გახედეთო.
პირველი ავთანდილი გამოვიდა. პოლიციელებმა ბრძანება გასცეს -ხელები ასწიეთო და იარაღის ჩხაკუნი ატეხეს. ავთანდილი დაიბნა, შიშმა აიტანა და სახლის უკანა მხარეს გაიქცა. სახლის ჩუსტებით გაქცეულ ბავშვს მუხლებზე მომდგარ თოვლში მალევე დაეწია ვალიკო იაშვილი, რომელიც საი-დან სამძებრო პოლიციაში გადასულიყო და იარაღის კონდახი რამოდენიმეჯერ ჩაარტყა. ამ დროს პირველი ტყვია გავარდა ეზოში. შემდეგ კიდევ რამდენიმე გასროლის ხმა განმეორდა და სიჩუმე ჩამოვარდა.
ავთანდილის გაქცევის შემდეგ, კარიდან ლევანი და გიორგი გამოვიდნენ. როგორც პოლიციის მიერ შედგენილი ოქმი იუწყება, ძებნილებმა სროლა ატეხეს და ორმხრივი სროლა გაჩაღდა. თუმცა ლევანმა მხოლოდ ერთხელ გაისროლა დანდუროვისთვის წართმეული "მაკაროვის" პისტოლეტით და ისიც ჰაერში. ეს კი იმიტომ გააკეთა, რომ "მოლაპარაკება შეძლებისდაგვარად თანაბარ ძალებს შორის გამართულიყო.
როდესაც ვალიკო იაშვილმა ავთანდილი ისევ ეზოში ამოათრია, თოვლში დააგდო და იარაღის კონდახით ცემა გააგრძელა, ლევანი და გიორგი სახლიდან გამოსასვლელ კართან ეყარნენ თოვლითა და ყინვით გაჟღენთილ ტალახში. პოლიციელები გიორგის სცემდნენ, გიორგი კი ემუდარებოდა არ მომკლათ, შვილს ველოდები რამდენიმე დღეშიო. ლევანი ხმას არ იღებდა. მალე გიორგიც მიჩუმდა.
ავთანდილის ცემაში ვალიკო იაშვილს "ოპერაციის" ხელმძღვანელი, პოლიციის უფროსი რამაზ გოგიაშვილი მიეხმარა. ავთანდილს თავზე ფეხი დაადგა და თოვლში ჩააფლო. ამ ყველაფერს გორიდან გამოძახებული ჟურნალისტი, ია თინიკაშვილიც ესწრებოდა. იამ ვეღარ აიტანა ამ უმოწყალო სადიზმის ცქერა და რამაზ გოგიაშვილს უთხრა, რომ ბავშვის ცემა შეეწყვიტათ. თუმცა გოგიაშვილს არც უფიქრია ამის გაკეთება. ამიტომ ია თინიკაშვილმა უკვე მბრძანებლური ტონით მიმართა და ისიც დააყოლა, რომ კარგად იცოდა, ვინ და რაში აიღო „ის 200 ლარი". რამაზ გოგიაშვილმა მაშინვე შეწყვიტა ავთანდილის ცემა და დატუქსული ბავშვივით გადგა გვერდზე.
რა მოხდა ეზოში ავთანდილის გაქცევის შემდეგ, ალბათ ამას ვერასოდეს გავიგებთ ზუსტად დამნახავის ენით, რადგან არცერთი იმ პოლიციელთაგანი ამას არ იტყვის, მაგრამ 13 თებერვალს დამოუკიდებელი ექსპერტის, მაია ნიკოლეიშვილის მიერ ჩატარებული ექსპერტიზის პასუხები ძალიან მარტივად ყველაფრის მთქმელია, რომელიც სახელმწიფო ექსპერტიზის შემდეგ ჩატარდა და მკვეთრად განსხვავდება ერთი მეორისაგან.
ამონარიდი ექსპერტიზის დასკვნიდან
| |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |